İtalya’nın eski bunga-bunga lideri neden bu kadar dayanıklıydı?

2010’da İtalyan Senatosu’ndaki toplantımız sırasında yakın çevresinden kıdemli bir üyenin bana söylediği gibi: “Onun ideali, kendisini fazla endişelendirmeyen, temelde ona güç sağlamak için var olan bir partidir ve sonra bu gücü kullanmak ona kalmıştır”.

Yükleniyor

Berlusconi’nin partisi onun ihtiyaçlarını karşılamak için var olduysa, aynı şey Berlusconi’nin hükümetleri için de söylenebilir. Seçmenlere, 1950’lerin sonundaki parlak günlere geri dönerek ikinci bir İtalyan mucizesi vaat etti. Böyle bir şey teslim etmedi.

2000’den 2010’a kadar olan on yılda, İtalya’nın sabit fiyatlarla GSYİH ile ölçülen ortalama büyümesi yılda sadece yüzde 0,25 idi. Dönem içinde dünyanın en kötü üçüncü oyuncusuydu. sadece Haiti ve Zimbabve’nin önünde.

Berlusconi yönetimindeki İtalyanlar, diğer Avrupa ülkelerindeki meslektaşlarına göre daha fakir hale geldi ve özellikle gençken işsiz kalma olasılığı daha yüksekti. Daha yetenekli olanların çoğu öylece ayrıldı. Son hükümeti Kasım 2011’de teknokratlar tarafından değiştirilmek üzere istifa ettiğinde, İtalya, Avrupa Birliği’ndeki herhangi bir ülkenin en büyük borcuna sahipti. Ülkesini “bir şirket gibi” yönetecek olan büyük girişimci, onu yerle bir etmişti.

Bunun yerine, Berlusconi’nin görevde olduğu yıllar, kendisini yargının pençelerinden nihayet kurtarmaya çalışırken, yargıyla tekrarlanan çatışmalarla karakterize edildi. Ona kovuşturmadan dokunulmazlık sağlayacak, diğer davalarını zaman aşımına uğratacak ve itham edildiği suçların ağırlığını azaltacak yasalar önerildi.

Yükleniyor

Ve tabii ki seks skandalları, “bunga bunga” partileri, reşit olmayan kızlarla ilişki iddiaları, cinsiyetçi şakalar, uluslararası toplantılardaki uygunsuz davranışlar vardı.

Yukarıdakilerden bazıları, çağdaş siyasetin takipçilerine oldukça tanıdık gelecektir. Donald’dan önce Silvio vardı. Berlusconi’nin mirası, kabul edilebilir siyasi davranış normlarını yıkması, liberal demokrasinin kontrol ve dengelerini küçümsemesi, yalnızca İtalya’da değil, tüm Batı’da popülist politikacılar aracılığıyla yaşıyor.

De mortuis nihil nisi bonum. Ölüler hakkında kötü konuşma. İtalyan yorumcular, büyük halk figürleri öldüğünde, ne kadar göze batan olsalar da kusurlarını tartışmanın zevksizlik olduğu kuralına dindar bir şekilde saygı gösterme eğilimindeler.

Bu nedenle Berlusconi, kendi ülkesinde – bir kez daha – yumuşak medya muamelesinden yararlanacak. Ama geri kalanımız bu kadar nazik olmamalıyız.

Duncan Mcdonnell Griffith Üniversitesi’nde siyaset profesörüdür.

Opinion haber bülteni, kendinize meydan okuyacak, savunacak ve bilgi verecek haftalık bir görüşler paketidir. buradan kaydolun.